Het was in 1948 dat jij, Jan van der Meer voor het eerst een instrument in handen had. Je was 13 jaar, de oorlog was net voorbij. Samen met je vader, zus en broer zette je je eerst muzikale stappen. Jullie sloten je aan bij Tot Steun in de Strijd, een kleine vereniging die later fuseerde met Fanfarecorps HS. Een vader die zijn, toen nog, drie kinderen meenam naar de muziekvereniging. Misschien omdat hij doorhad dat daar muziek in zat? Wat hij niet kon weten was hoe groot de gevolgen van deze stap waren: 74 jaar lang bleef je trouw lid van HS. Ongekend, en vanwege je buitengewone trouw werd je erelid van HS.
De muziek stond centraal in jullie gezin. Na een korte periode op cornet, nam je de bugel ter hand. Het instrument waar je hart lag. Je vader speelde bariton, je zus Jannie saxofoon en je broer Jansie koos na wat omzwervingen voor de euphonium. Je kleinste broertje Klaas volgde later jouw voorbeeld. Repeteren deden jullie als gezin samen, vertelde je toen we je dit voorjaar nog bezochten. Dagelijks werd er gerepeteerd en wie er thuis was, schoof aan. Vaak gewoon in huis, maar als het mooi weer was, ook wel eens midden het in veld in Tripscompagnie. Uit het hoofd en tweestemmig, je broertje Klaas en jij. En dat was te horen, tot in Zuidbroek aan toe.
Ook vertelde je over de band met je broertje Klaas. Je was duidelijk: jij vond hem de betere muzikant van jullie beide. Van jaloezie was er geen sprake, je was blij dat je naast hem zat en dat je je aan hem op kon trekken. Later speelde je onder zijn leiding mee in De Snikkebloazers en Rhythm and Brass. Nooit was er trammelant tussen jullie als broers. Ieder had zijn nukken, bijna alledrie liepen jullie wel eens boos de deur uit, maar altijd kwamen jullie terug.
Het fanfarecorps en het blaasorkest brachten je overal, van Amsterdam tot ver in Duitsland werden optredens aangenomen. Het waren mooie jaren; de jaren zeventig en tachtig. In die jaren zet je je op meer gebieden in dan alleen maar muzikaal. Je was lid van de papiercommissie, waarmee je op dat moment het bestuur veel werk uit handen nam. Kort daarop werd je algemeen bestuurslid en later bibliothecaris.
Die jaren brachten ook heel veel gezelligheid. Tijdens de repetitie met een sigaret aan de stander naast de andere twee solo bugellisten Bert Gruben en Jos Loonstra. Na de repetitie, aan de bar met een biertje. Of na een optreden met het blaasorkest. Dan bleef het niet bij één biertje, maar werden het er meer. Soms teveel, dan stonden jullie van nood stil langs de Kielsterachterweg met alle gevolgen van dien.
Muziek gaat altijd door, werd in het gezin vroeger al gezegd. Jij ging ook door: La Gazza Ladra, Music, en je favoriete ‘Mars der Medici’... Nog steeds wordt er gesproken over jouw embouchure, over hoe lang jij door kon spelen. En werd je dan eens moe? Dan deed een citroen wonderen voor je. Eén hap en je kon weer door. Waar veel mensen na een lange mars op een bepaald moment wel ‘op’ waren, gold dat niet voor jou. Jij speelde door. Zelfs zo lang dat de trombonist die voor je liep, Geert Zeuner, niet meer voor je wilde lopen. Je speelde te hard.
En niet alleen speelde je soms luid, ook je luide stem typeerde je. Je hoorde het meteen als jij er was. Meezingen tijdens optredens, als jij een keer niet die herkenbare melodie hoefde spelen. Ook toen je zelf niet meer mee kon spelen en in het publiek in een donkere zaal zat, wisten we dat jij er was. De lach en de stem was onmiskenbaar. Net als je kam, die er altijd weer voor zorgde dat je haar strak in een lok gekamd was voordat je het Speulhuus binnenstapte. Te laat, dat wel. Wat je was zelden of nooit op tijd. Daar had iedereen zich op den duur bij neergelegd. Zelfs toen je met de VUT ging, bleef je consequent te laat komen.
Het is even na de eeuwwisseling dat het musiceren je steeds minder makkelijk af gaat. Zo rond 2011 besluit je dat het genoeg is geweest en je legt je instrument neer. 63 jaar was je spelend lid van HS. Dat zijn 63 herdenkingen op 4 mei, talloze intochten van Sinterklaas, met ontelbare keren ‘Met Sint Nicolaas op mars’. Ik schat zo’n 200 intochten van avondvierdaagses, maar misschien waren het er wel meer. En ruim drieduizend repetities alleen al van het fanfarecorps, de extra repetities en de repetities van het blaasorkest daargelaten. En elke keer was je daar. Stond je klaar om mee te doen. Trouw.
In al die jaren springen er eindeloos veel hoogtepunten uit. Maar ongetwijfeld waren er ook de momenten dat je geen zin had. Eindeloos repeteren op concoursstukken, een mars van tien kilometer, maar ook het verlies van een dierbaar sectielid; het was niet altijd één groot feest. En toch bleef je, ook toen je zelf niet meer mee kon spelen. Je bleef lid, je was trots en je bleef HS trouw.
Toen we je dit voorjaar bezochten, was die trots er overduidelijk ook. Je bleef via allerlei kanalen goed op de hoogte van het reilen en zeilen binnen de vereniging. Voelde aan waar de knelpunten zaten, stelde vragen over de dingen waar je je vraagtekens bij had. Jouw HS had een bijzondere plek in je hart.
Jan, je plek in het corps bleef al enige tijd leeg, maar nu zullen we je ook als erelid moeten missen. Je trouw door alle jaren heen is een voorbeeld voor ons allemaal. De muziek gaat altijd door, zo was het vroeger bij je thuis al en zo zal het nu ook gaan. Doorgaan, met mooie herinneringen aan een bijzonder trouw lid. Dankjewel Jan, dat je er 74 jaar lang was. Je lach en je gezelligheid, de vele prachtige verhalen en anekdotes en jouw inzet voor HS zullen we nooit vergeten.
